O Alex Barck, ιδρυτικό μέλος των Jazzanova, εξηγεί γιατί οι DJ είναι οι νέοι γευσιγνώστες. Μια συζήτηση για μακρινές χώρες, παράξενα πιάτα και «κουρασμένα παλικάρια».

Βερολίνο-Κρόιτσμπεργκ, Maybachufer. Ένα καλοκαιρινό απόγευμα Πέμπτης, συναντήσαμε τον Alex Barck, αρχηγό της διεθνούς φήμης κολεκτίβας DJ/παραγωγών Jazzanova με έδρα το Βερολίνο, για να μιλήσουμε για καλό φαγητό. Και, φυσικά, το καλύτερο μέρος για μια τέτοια συζήτηση ήταν –τι άλλο;– ένα εστιατόριο. Μας πρότεινε το Life, ένα γιαπωνέζικο εστιατόριο που άνοιξε μόλις λίγες εβδομάδες πριν από τη συνέντευξη. Έχει ήδη εξελιχθεί στο μικρό μυστικό της γαστρονομικής σκηνής του Βερολίνου. Ο Alex γνωρίζει το εστιατόριο και είναι φίλοι με τον ιδιοκτήτη, επομένως δεν υπάρχει κίνδυνος να απογοητευτούμε από το φαγητό απόψε.

Οι επιτυχημένοι DJ είναι ευκατάστατοι, οπότε αυτό σημαίνει ότι τρώνε σε ακριβά εστιατόρια και αυτόματα γίνονται «foodies», έτσι Alex;
Αυτή η θεωρία δεν ισχύει για εμένα, γιατί προσπαθώ να αποφεύγω την πελατεία των ακριβών εστιατορίων. Αντί να μιλούν με το άτομο με το οποίο τρώνε, χαζεύουν τα πιάτα τους – σαν σκύλος που έχει «κολλήσει» με μια μπάλα (γέλια). Η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι DJ, είσαι πάντα “στο δρόμο” σε κάποιο μέρος της γης και στο τέλος προσπαθείς ασυναίσθητα να φροντίσεις να τρως καλά. Η δουλειά μας είναι πολύ κουραστική και πρέπει να φροντίζουμε ώστε να έχουμε την ενέργεια που χρειαζόμαστε.

Τα συγκροτήματα επίσης περνούν πολύ χρόνο στο δρόμο, αλλά δεν έχουν τη φήμη των καλοφαγάδων.
Εμείς οι DJ έχουμε ένα βασικό πλεονέκτημα – δουλεύουμε μόνοι οπότε τα έξοδα μετάβασής μας στοιχίζουν φθηνότερα (γέλια). Αυτό σημαίνει ότι ταξιδεύουμε με καλύτερες πτήσεις, μένουμε σε καλύτερα ξενοδοχεία και τρώμε καλύτερα από το βασικό κέιτερινγκ στα παρασκήνια. Κάποια στιγμή, οι DJ –και ιδιαίτερα στο δικό μας είδος– άρχισαν ξαφνικά να επιμένουν ότι θέλουν να τρώνε σε καλά εστιατόρια.

Κι εσύ; Εσύ πώς ξεκίνησες;
Είμαι από την Ανατολική Γερμανία και μεγάλωσα στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου το φαγητό ήταν κάτι δευτερεύον. Σκοπός ήταν απλώς να σε χορτάσει. Και όταν είσαι μικρός δεν σε νοιάζει και πάρα πολύ, το μόνο που έχει σημασία είναι να είσαι χορτάτος. Ζούσα έτσι για χρόνια – κλασικός εργένης. Αλλά μετά γνώρισα τη σύζυγό μου. Είναι Γαλλίδα.

...κι έτσι άλλαξε η ζωή σου;
(γέλια) Το φαγητό είναι εξαιρετικά σημαντικό στη Γαλλία και όλοι μοιάζουν με κινητές εγκυκλοπαίδειες κρασιού – ξέρουν πάντα ποιο κρασί ταιριάζει με κάθε φαγητό. Φυσικά το απολάμβανα πραγματικά, αλλά μέχρι εκεί – ή έτσι πίστευα τότε. Και ξαφνικά, έγινα κι εγώ οινογνώστης. Μάλλον κόλλησα το «μικρόβιο» από τη γυναίκα μου! Το παράπλευρο κέρδος ήταν ότι άρχισε πραγματικά να με ενδιαφέρει το κρασί και πλέον γνωρίζω πραγματικά περισσότερα από εκείνη.

Εάν γινόταν ταινία θα είχε τίτλο «Alex, ο Απρόθυμος Γκουρμέ».
Δεν θα αποκαλούσα τον εαυτό μου «γκουρμέ» γιατί μου αρέσει να τρώω στο σπίτι – η σύζυγός μου είναι καταπληκτική μαγείρισσα. Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο στην κουλτούρα του φαγητού είναι η κοινωνική πλευρά – η ευκαιρία να συναντήσεις ανθρώπους. Τότε σταδιακά μαθαίνεις περισσότερα για το φαγητό.

Άρα το να τρώει κανείς μαζί με άλλους και να συζητά για το φαγητό είναι λίγο σαν να ψάχνεις ανάμεσα σε δίσκους και να πιάνεις την κουβέντα σε ένα δισκοπωλείο.
Ακριβώς. Φυσικά, μπορείς να παραγγείλεις όλους τους δίσκους σου online – είναι γρήγορο και εύκολο. Μετά κάθεσαι στο σπίτι με τους δύο χιλιάδες δίσκους σου, οι οποίοι είναι όλοι φανταστικοί, αλλά με ποιον συζητάς για αυτούς, για ποιον θα τους παίξεις; Για μένα, ισχύει ακριβώς το ίδιο με το φαγητό. Μπορεί κάτι να είναι πραγματικά εξαιρετικό, αλλά έρχεται μια στιγμή που σκέφτεσαι: Προτιμώ να βγω έξω για φαγητό με κάποιον που μπορώ να περάσω καλά, που εκτιμά το φαγητό και που ίσως έχει μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες για αυτό το θέμα.

Να υποθέσω ότι γνωρίζεις συχνά τέτοια άτομα στα ταξίδια σου;
Υπάρχουν πάντα άνθρωποι που λένε: είσαι στην Ισπανία, άρα πρέπει να πιεις εκείνο ή το άλλο κρασί. Εάν είσαι στην Ιταλία, πρέπει να πιεις αυτό. Κάθε χωριό έχει το καλύτερο κρασί, το καλύτερο ελαιόλαδο. Κι έτσι λες «ωραία, ας το δοκιμάσω», γιατί μου αρέσει να δουλεύω με φιλαράκια – τα τελευταία 20 χρόνια παίζω δίσκους για τα ίδια άτομα πάνω-κάτω. Στην Ιαπωνία έχουν αυτή τη φιλοσοφία: συνεργάζεσαι με έναν υπεύθυνο προώθησης και τον βοηθάς γιατί όλα είναι δούναι και λαβείν.

Φαίνεται να έχεις αδυναμία στην Ιαπωνία. Ήταν δική σου ιδέα να συναντηθούμε σε αυτό το γιαπωνέζικο εστιατόριο.
Σε αυτή τη χώρα μπορείς να πας σε οποιοδήποτε εστιατόριο, είτε είναι λίγο παρακμιακό είτε σούπερ μοντέρνο και στο βάθος να ακούγεται ένα καταπληκτικό τζαζ κομμάτι, που εύχεσαι να το είχες γράψει εσύ. Και είναι το ίδιο αφοσιωμένοι στο φαγητό όσο και στη μουσική. Επίσης, εξακολουθούν να σέβονται τις παλιές παραδόσεις – βρίσκεσαι εκεί, σε αυτή τη συναρπαστική κουλτούρα, αυτό το παράλληλο σύμπαν και σου σερβίρουν για πρωινό φασόλια nattō που έχουν υποστεί ζύμωση και σκέφτεσαι «Αυτό δεν θα μπορούσα να το φάω ούτε για δείπνο!» Αυτή είναι ζωή!

Διαφορετικές χώρες, διαφορετικά ήθη – πρέπει να είσαι προσεκτικός κάποιες φορές;
Οπουδήποτε στον κόσμο κι αν ταξιδεύεις, εάν τηρείς τις βασικές αρχές ευγένειας και σεβασμού είσαι συνήθως εντάξει. Ως DJ, έχεις την τάση να ζεις σε ένα είδος γυάλας, με ανθρώπους που σου μοιάζουν γύρω σου. Πρέπει να κάνεις μια προσπάθεια να βγεις από το «οχυρό» του πικάπ. Τότε ανακαλύπτεις ξαφνικά με ενδιαφέρον πώς λειτουργούν τα πράγματα σε αυτόν τον παράξενο κόσμο. 

Ποιες χώρες έχουν το αγαπημένο σου φαγητό;
Είμαι μεγάλος λάτρης της Ινδονησίας και ιδιαίτερα του κινέζικου φαγητού που το βρίσκεις παντού σε αυτή τη χώρα. Έζησα έναν χρόνο στη Ρεουνιόν, ένα μικρό νησί στον Ινδικό Ωκεανό και το φαγητό ήταν πολύ ασυνήθιστο αλλά πάρα πολύ καλό. Πρόκειται για μια κουζίνα με πολλές επιρροές – από τη Γαλλία, την Ινδία, την Κίνα, την Αφρική, τους Κρεολούς και την τοπική παράδοση. Είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο ρίχνουν τα πάντα σε ένα τηγάνι και το αποτέλεσμα είναι πεντανόστιμο.

Τι είναι αυτό;
Rougail saucisse – καπνιστά λουκάνικα με έναν ιδιαίτερο συνδυασμό μπαχαρικών. Είναι θάνατος! Η γυναίκα μου έμαθε να το φτιάχνει ενώ ήμασταν στη Ρεουνιόν. Όταν καλούμε κόσμο για φαγητό, ζητούν αυτό το πιάτο. Φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με «υψηλή μαγειρική». Είναι το είδος φαγητού που αρχίζει να εξαφανίζεται. Αυτό είναι κατανοητό επειδή οι άνθρωποι σήμερα δεν κάνουν πια τόσο σκληρή χειρωνακτική εργασία, κι έτσι προτιμούν ελαφρύτερα γεύματα.

Μιλώντας για διαφορετικές εποχές – ταξιδεύεις ακόμη όσο παλιότερα;
Οι Jazzanova έφτασαν στο απόγειό τους στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, προφανώς τότε ήταν μια τρελή εποχή. Αλλά ταξιδεύω ακόμη κάθε Σαββατοκύριακο. Το λατρεύω, μ' αρέσει να παίζω δίσκους, να είμαι σε κλαμπ, να επικοινωνώ με τους ανθρώπους μέσω της μουσικής. Αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι πλέον σε μια ηλικία που τα ταξίδια έχουν αρχίσει να με κουράζουν. Για παράδειγμα, αύριο πρέπει να ξυπνήσω στις έξι για να προλάβω μια πτήση για τη Σλοβενία, να παίξω εκεί και στη συνέχεια να φύγω για την Κροατία χωρίς να κοιμηθώ καθόλου, για να παίξω σε ένα φεστιβάλ το απόγευμα. Τα τελευταία 20 χρόνια μου λείπει πάρα πολύς ύπνος – αν με βάλεις να σταθώ στη γωνία θα αποκοιμηθώ σε δευτερόλεπτα. Δυστυχώς, ακόμη και το πιο γευστικό φαγητό δεν βοηθάει σε αυτό.

Συντάκτης: Nico Cramer
Εικόνες: © PR, © Holger Talinski