Σε κάθε άκρη σχεδόν της γης, οι άνθρωποι λατρεύουν την τηγανητή ζύμη. Εάν ρίξουμε από πάνω ζάχαρη άχνη, σιρόπι, μέλι ή σοκολάτα, το αποτέλεσμα είναι ένας γλυκός πειρασμός στον οποίο λίγοι θα μπορέσουν να αντισταθούν.
Στα νησιά Οκινάουα της Ιαπωνίας, οι μικρές, γλυκές, τηγανητές μπάλες ζύμης ονομάζονται «Andagi», στον Λίβανο «Awwamaat», στην Ινδία «Balushai» ή «Gulab Jamun», στο Καζακστάν «Baursaki», στη Γερμανία «Krapfen» και στις νότιες Η.Π.Α. «Hush Puppy». Όλα αυτά τα διαφορετικά ονόματα αναφέρονται στο ίδιο γλύκισμα: μια μικρή μπάλα απλής ζύμης, ζύμης για σου ή ζύμης με τυρί κβαρκ, τηγανισμένη σε καυτό φυτικό έλαιο ή ζωικό λίπος.
Αυτή η τόσο απλή λιχουδιά έχει εμπνεύσει ανθρώπους με δημιουργικό πνεύμα ανά τον κόσμο, οι οποίοι σκέφτηκαν να κρύψουν μέσα της γευστικές εκπλήξεις για όλα τα γούστα: γλυκές κρέμες, μαρμελάδες με ή χωρίς κομμάτια φρούτων, ζελέ ή κομμάτια κομπόστας, ψιλοκομμένους ξηρούς καρπούς, αμυγδαλόπαστα, σοκολάτα, αποξηραμένα και μαριναρισμένα φρούτα. Επειδή οι μπάλες ζύμης τηγανίζονται για λίγα μόνο λεπτά, η γέμιση πρέπει να είναι έτοιμη προς κατανάλωση πριν από το τηγάνισμα και δεν πρέπει να φουσκώνει, διαφορετικά η ζύμη θα σκάσει.
Στην Ισπανία, στο Μεξικό και στη νότια Κίνα η ζύμη δεν πλάθεται σε μικρές μπάλες, αλλά χρησιμοποιούν σακούλες ζαχαροπλαστικής για να δημιουργήσουν μακρόστενες λωρίδες που ονομάζονται «churro» ή «youtiao». Στην Πορτογαλία, οι λωρίδες αυτές γίνονται στριφτές και ονομάζονται «farturas». Στην Ουγγαρία, τα «lángos» είναι ένα δημοφιλές γρήγορο σνακ: πρόκειται για ένα στρογγυλό, επίπεδο κέικ στο μέγεθος της παλάμης με σάλτσα φρούτων – μοιάζει με το γερμανικό «Berliner» σε μέγεθος γροθιάς ή με τα «pączki» στην Πολωνία, τα οποία έχουν γέμιση κομπόστα κυνόροδο.
Σε περίπτωση που μετά το τηγάνισμα σκοπεύετε να προσθέσετε στους λουκουμάδες ζάχαρη, σιρόπι, μέλι ή σοκολάτα, θα πρέπει πρώτα να τους αφήσετε πάνω σε χαρτί κουζίνας και να βεβαιωθείτε ότι έχουν κρυώσει εντελώς, διότι εάν η επιφάνειά τους είναι πολύ ζεστή, η ζάχαρη θα λιώσει και η σοκολάτα θα τρέξει.